George Venios

Τα Δύσκολα βράδια...
Δευτέρα 31/08/2009

Σε σκέφτομαι…

Εγώ και οι τέσσερις τοίχοι προσπαθούμε να κάνουμε παρέα, δυστυχώς όμως δεν είναι καθόλου ομιλητικοί, καθώς πολύ γρήγορα διαπιστώνω πως δεν μου απαντούν στις ερωτήσεις που τους κάνω, ούτε προσπαθούν να με κάνουν να βρω το χαμένο χαμόγελο μου…

Η μουσική με δυσκολεύει, γιατί ο αγαπημένος μου σταθμός συνεχίζει να βάζει τραγούδια που σε θυμίζουν και με πονάει… έτσι την κλείνω.

Είμαι μόνος αλλά δεν το βάζω κάτω, έχω ακούσει ότι πρέπει να απασχολήσω το μυαλό μου, οπότε ανοίγω την τηλεόραση και καθώς αλλάζω τα κανάλια ψάχνοντας για κάτι που να μοιάζει ενδιαφέρον, σταματώ σε ένα. Μετά από μερικά λεπτά που κοιτάζω ασταμάτητα την οθόνη… διαπιστώνω ότι δεν έχω ακούσει ούτε μια λέξη από τον ήχο και δεν θυμάμαι ούτε ένα πλάνο από την εικόνα, έτσι αντιλαμβάνομαι πως είναι μάταιο να προσπαθώ να μου αποσπάσει την σκέψη μου η TV.

Το βιβλίο που ξεκίνησα να διαβάζω τις προάλλες δείχνει να είναι ιδανικότερη λύση και έτσι… βγάζω τον σελιδοδείκτη και αρχίζω να διαβάζω. Για τα επόμενα 15 λεπτά συνεχίζω να είμαι στην ίδια σελίδα και ενώ έχω διαβάσει περίπου 10 γραμμές, δεν θυμάμαι τίποτα… τελικά ίσως έκρινα λάθος πάλι και ούτε το βιβλίο μου είναι ικανό να σε βγάλει από την σκέψη μου…

Ο υπολογιστής σκέφτομαι, αυτός θα με κάνει να ξεχαστώ λίγο και πολύ γρήγορα αποφασίζω να καθίσω στο γραφείο μου σκεπτόμενος ότι υπάρχουν τόσα πράγματα να κάνεις, όμως κάθε μου προσπάθεια αποτυγχάνει και η αρχική αισιοδοξία μου αρχίζει να καταρρακώνεται μιας και οι διαδικτυακές συνομιλίες με αφήνουν αδιάφορο σήμερα καθώς δεν ξέρω γιατί, αλλά δεν θέλω να συνομιλήσω με κανέναν. Το να ψάξω κάτι στο ίντερνετ είναι μια καλή ιδέα, όμως το μυαλό μου είναι κενό και δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι που να με ενδιαφέρει, έτσι η τελευταία μου λύση είναι τα παιχνιδάκια των γνωστών sites που θα μπορούσαν να με κάνουν να ξεχαστώ, όμως τα βαριέμαι κ αυτά, δείχνουν τόσο ανούσια ξαφνικά.
Είμαι στο γραφείο μου, το χέρι μου στο ποντίκι, κοιτάζω την οθόνη για ελάχιστα λεπτά σε αυτή τη στάση, ώσπου έρχεται στο μυαλό μου κάποιος που μου είχε πει πως ο υπολογιστής είναι ένα χαζοκούτι... και εκεί που ποτέ δεν συμμεριζόμουν αυτή την άποψη, αυτή τη στιγμή συμφωνώ απόλυτα.

Ο υπολογιστής πια αποτελεί παρελθόν και το τηλέφωνο είναι η επόμενη σωσίβια λέμβος μου για να σε ξεχάσω… κοιτάζω τον κατάλογο περνώντας ένα ένα τα ονόματα, στέκομαι λίγο στα πολύ κοντινά μου πρόσωπα όμως και αυτά τα προσπερνώ, θέλω κάτι άλλο για να ξεχαστώ αλλά δεν το βρίσκω. Κανένα όνομα δεν είναι ικανό να με κάνει να καλέσω εκτός από ένα… και αυτό είναι το όνομα που προσπαθώ να βγάλω από το μυαλό μου.

Ας σταματήσω να προσπαθώ να κάνω κάτι, ίσως πρέπει να κοιμηθώ μιας και η ώρα είναι περασμένη πια. Δεν νυστάζω, όμως << κλείσε τα μάτια σου και θα κοιμηθείς >> μου έλεγαν οι γονείς μου όταν ήμουν μικρός και ίσως αυτή τελικά να είναι η λυτρωτική λύση. Ξαπλώνω, κλείνω τα φώτα και τα μάτια… Νεκρική σιγή, οι ιδανικότερες συνθήκες για να γίνει αυτό που έλεγαν οι γονείς μου αλλά… τα μάτια μου θέλουν να ανοίξουν. Ενώ προσπαθώ να ηρεμήσω, τελικά καταβάλω προσπάθεια να κρατώ τα μάτια μου κλειστά μέχρι που αρχίζω να νιώθω έναν ελαφρύ πόνο…
Το μυαλό μου συνεχώς έχει την μορφή σου, σκέφτομαι την σκηνή με το αστείο που λέγαμε προχθές και σκάγαμε στα γέλια, σκέφτομαι την ταινία που βλέπαμε αγκαλιά και ήταν τόσο όμορφα, το φαγητό που σου μαγείρεψα και ενώ δεν ήταν τόσο ωραίο και το ήξερα… μου έλεγες ότι σου αρέσει, σκέπτομαι ότι σήμερα δεν είσαι εδώ και το κρεβάτι μου δείχνει τεράστιο χωρίς εσένα δίπλα μου.
Ενώ συνήθως κοιμάμαι μπρούμυτα, σήμερα δεν μπορώ να αναπνεύσω καλά, γυρνώ από την μια στάση στην άλλη. Γιατί στριφογυρνάω? Ένα σου άγγιγμα έστω και στα πόδια μου θα ήταν αρκετό ώστε να με κάνει να κοιμηθώ με ασφάλεια, όμως και αυτά είναι μονά τους σήμερα…
Κοιτάζω το τηλέφωνο μήπως έχει κάποιο μήνυμα που δεν άκουσα παρόλο που δεν το έχω στο αθόρυβο… Τίποτα.

Τελικά κοιμάμαι… και ενώ θα έπρεπε αυτή η δύσκολη νύχτα να τελειώσει εκεί, ένα όνειρο σε φέρνει ξανά κοντά μου. Δυστυχώς δεν έχω την πολυτέλεια να προσπαθήσω να απομονώσω την σκέψη μου πλέον, έτσι το όνειρο εξελίσσεται… μέχρι που με κάνει να ξυπνήσω βίαια.

Σε ψάχνω δίπλα μου τεντώνοντας το χέρι μου στην κρύα πλευρά σου και στο μαλακό μαξιλάρι σου, δεν είσαι εκεί. Η δεύτερη φορά στο να κοιμηθώ είναι ευκολότερη, ελπίζοντας να μην έχει δεύτερη διακοπή…

Το πρωί ξυπνάω με την σκέψη σου… είμαι μόνος, ταλαιπωρημένος, και με την διάθεση μου τόσο χαμηλά που είναι ολοφάνερο πως τίποτα δεν μπορεί να την αλλάξει μέχρι που χτυπάει το τηλέφωνο και διαβάζω…

<<Θέλω να ξέρεις πως εχθές πέρασα ένα πάρα πολύ δύσκολο βράδυ, σε αγαπώ και μου λείπεις…>>


Μην ξεχνάμε να βάζουμε όνομα στα σχόλια μας...
(Yποβολή σχολίου ως ---> Όνομα/διεύθυνση URL ---> Γράφουμε όνομα ---> Αφήνουμε την Διεύθυνση URL κενή ---> Συνέχεια)
________________________________________________