Το χρονικό των δικών μου Χριστουγέννων...
23-12-2010


Πού είσαι…?

Υποτίθεται πως τα Χριστούγεννα είναι μια χαρούμενη περίοδος της ζωής μου, υποτίθεται πως πρέπει να νιώθω το Άγιο Πνεύμα των ημερών και την αίσθηση χαράς που υπάρχει όπως συνέβαινε άλλωστε όλες τις προηγούμενες χρονιές και παρόλο που ήδη έχω αργήσει πολύ, υποτίθεται πως έστω τώρα θα έπρεπε να ψωνίζω τα χριστουγεννιάτικα στολίδια για το σπίτι και το δέντρο μου, που όμως δεν έχω καν αγοράσει.

Παρότι είμαι σε τόσο κακή ψυχολογική κατάσταση, παίρνω την απόφαση να ξεπεράσω τα προβλήματα της προσωπικής μου ζωής και μπαίνω σε ένα μεγάλο κατάστημα με Χριστουγεννιάτικα είδη. Δέντρα σε ότι χρώμα και μέγεθος θέλω, λαμπάκια σε μορφή αστεριών, κρυστάλλων και πολλών άλλων σχεδίων, μπάλες σε όλα τα χρώματα και σχήματα που απορώ που τα σκέφτηκαν, κορδέλες για να ομορφύνουν τον χώρο μου, χιόνια, ελάφια, Άη Βασίλιδες… ένας χαμός από πράγματα που θα έπρεπε να με κάνουν τόσο χαρούμενο αλλά… τα βλέπω σχεδόν παγερά. Σχεδόν αδιαφορώ για όλα αυτά γύρω μου αλλά θα το καταπολεμήσω μιας και όταν το σπίτι μου θα είναι έτοιμο με όλα αυτά τα όμορφα διακοσμητικά, θα νιώσω καλύτερα και θα έχω επιτέλους ξεχαστεί από την απουσία σου.
Ένα κρύο καρότσι στα χέρια μου που το σπρώχνω στους σχεδόν αόρατους πολύχρωμους διαδρόμους του καταστήματος, ένα αδιάφορο βλέμμα με συντροφεύει από την αρχή έως το τέλος του κάθε διαδρόμου και η επιλογή των διακοσμητικών αν και είναι βάση του υποτιθέμενου γούστου μου, είναι σχεδόν μηχανική. Μισό καρότσι με διακοσμητικά και ένα δέντρο μεσαίου μεγέθους είναι αυτά που μου δίνουν την αίσθηση πως θα ολοκληρώσουν την αλλαγή της διάθεσής μου και έτσι σειρά έχει το ταμείο. Φτάνοντας εκεί και ξέροντας πως θα πληρώσω και θα φύγω, νιώθω μεγαλύτερη αγωνία και ικανοποίηση από αυτήν που είχα όταν έμπαινα στο κατάστημα… και ενώ ξέρω πως όλο αυτό που κάνω είναι με το ζόρι, πιστεύω βαθιά μέσα μου πως στο τέλος θα έχω βγει κερδισμένος. Φτάνω στο αμάξι και τοποθετώ τα πράγματα στο πορτμπαγκάζ με έναν τρόπο που νομίζεις πως τα έχω πετάξει από ένα μέτρο πίσω. Δεν πειράζει όμως γιατί κανείς δεν είναι εκεί να με λυπηθεί για όλο αυτό που ζω κατ’ επιλογήν μου, οπότε φτάνω στο ψυχρό και αφιλόξενο για την εποχή σπίτι μου, έτοιμος να το αλλάξω... όπως επίσης και το πόσο μου λείπεις...
Κάθομαι στον λευκό καναπέ μου, οι τσάντες μπροστά μου και το άδειο πράσινο δέντρο λίγο παραδίπλα μου, ώστε να μην με ενοχλεί. Τα λαμπάκια δεξιά, οι μπάλες αριστερά, οι κορδέλες δίπλα από τις μπάλες, τα χιόνια και οι άλλες χρωματιστές σκόνες δίπλα από τις κορδέλες και τα υπόλοιπα διάφορα διακοσμητικά δίπλα από τις σκόνες. Εγώ, ο καναπές μου και όλα αυτά τα στολίδια γύρω μου, ήταν ότι πιο τραγελαφικά οργανωμένο είχα κάνει μέχρι στιγμής… που απόλαυσα πραγματικά. Κοιτάω τα κάδρα, τις γωνίες, τα ράφια και μπαίνω στην διαδικασία να φανταστώ που μπορεί να μπει, τι.
Γιατί βαριέμαι? Τώρα δεν είναι η στιγμή που αρχίζω να το διασκεδάζω? Παρόλο που είμαι απόλυτα χαμένος στο πως θα διακοσμήσω το σπίτι μου, το δέντρο είναι το μοναδικό πράγμα που γνωρίζω την ακριβή του θέση..., στο τζάμι του μπαλκονιού,ακριβώς στο κέντρο του κι αυτό γιατί μιας και δεν θα υπάρχει κανένας να χαρεί το στόλισμα μου εκτός εμένα, ας έχουν την τύχη να το χαρούν οι γείτονες μου. Σηκώνομαι λοιπόν και το βάζω στο σημείο που το βλέπει όλη η απέναντι πολυκατοικία. Πιάνω μερικές μπάλες, ένα δύο κορδέλες, λαμπάκια, το χιονάκι που θα κάνει το δέντρο μου χιονισμένο και αρχίζω να τα τοποθετώ άτακτα. 10 λεπτά μου πήρε να ολοκληρώσω την πρώτη μου αποτυχημένη προσπάθεια. Αν και τα κομμάτια ξεχωριστά μου αρέσουν, η συνολική εικόνα δεν είναι τόσο καλαίσθητη. Σκέφτομαι πως φταίει η κακή μου διάθεση και το ότι μάλλον το έκανα πολύ βιαστικά, αφού είναι γεγονός πως 10 λεπτά για το στόλισμα του δέντρου είναι πράγματι λίγα. Αποφασίζω λοιπόν να κάνω νέα αρχή χωρίς να το “ξεπετάξω”. Μετά από 40 λεπτά τελειώνει η δεύτερη προσπάθεια. Κοιτάζοντας το η εικόνα του είναι τόσο καλή, που αποφασίζω να προχωρήσω στα υπόλοιπα διακοσμητικά. Αυτοκόλλητα στους τοίχους με το Καλά Χριστούγεννα , λαμπάκια να αναβοσβήνουν γύρω από ράφια και κάδρα σε διάφορα χρώματα και κορδέλες πάνω σε οριζόντιες επιφάνειες που ολοκληρώνουν ένα τοπίο πραγματικής γιορτής μέσα στο σπίτι.
Συμμαζεύω ότι περιττό είχα αφήσει, φτιάχνω μία ζεστή σοκολάτα και κάθομαι να απολαυσω το ανανεωμένο γιορτινό σπίτι μου. Κάθομαι στον αγαπημένο μου καναπέ, η ζεστή σοκολάτα στα χέρια μου, το σώμα μου ίσιο από την αγωνία του τι όμορφα θα νιώσω, τα μάτια μου έντονα ανοιχτά… αλλά το βλέμμα μου ασπρόμαυρο και το μυαλό μου κενό. Κοιτάζω τα λαμπάκια να αναβοσβήνουν, αλλά κανένα χρώμα δεν με διαπερνά και το μυαλό μου δεν αναλύει αυτή την εικόνα σε χαρούμενα μηνύματα.


Δυστυχώς ζω μια εικόνα που για μένα είναι ανούσια τελικά, γιατί μαζί περιμέναμε να έρθουν τα Χριστούγεννα και αγοράζαμε τα νέα μας στολίδια, μαζί στολίζαμε το σπιτάκι μας και καθόμασταν στον άσπρο καναπέ και το απολαμβάναμε…, δεν ήταν οι Άγιες μέρες τελικά που λάτρευα αλλά η διαδικασία που περνούσαμε μαζί...
Όσα κι αν κάνω μόνος μου από αυτά που κάναμε παρέα, όσα κι αν προσπαθώ να ζήσω μόνος μου από αυτά που ζούσαμε παρέα, δεν μπορούν να καλύψουν το πόσο άδειος νιώθω που δεν είσαι εδώ…

…Που είσαι?



Μην ξεχνάμε να βάζουμε όνομα στα σχόλια μας...
(Υποβολή σχολίου ως ---> Όνομα/διεύθυνση URL ---> Γράφουμε όνομα ---> Αφήνουμε την Διεύθυνση URL κενή ---> Συνέχεια)
________________________________________________

Εσύ τι επιλογές κάνεις?

23-07-2010

Αυτό είναι ένα από τα ελάχιστα κείμενα μου που δεν θα έχει αναφορικό ή χιουμοριστικό χαρακτήρα, αλλά διδακτικό. Θα προσπαθήσω να σου δώσω να καταλάβεις πως κινείσαι στη ζωή σου και πως τελικά από αυτό που ο ίδιος προκαλείς… κλαίγεσαι. Θα κάνω ένα εσκεμμένο για τον γραπτό λόγο λάθος, που έχει να κάνει με το να επαναλαμβάνεις διαρκώς την ίδια λέξη, και η λέξη που θα διαβάσεις πάρα πολλές φορές σε αυτό το κείμενο σε σημείο να βαρεθείς, είναι η λέξη ΕΠΙΛΟΓΗ. Ο λόγος που θα κάνω αυτό το εσκεμμένο λάθος, είναι γιατί αν ένα πράγμα θέλω να σου περάσω με αυτό το κείμενο, είναι πως από δω και στο εξής οι επιλογές σου θα σε χαρακτηρίζουν 100 %. Ίσως να το γνώριζες αυτό ήδη, για να το κάνουμε όμως λίγο πιο συγκεκριμένο…

Σου έχει τύχει ποτέ να είσαι σε μια περιοχή με δύσκολο πάρκινγκ και να μην μπορείς να βρεις θέση με τίποτα και να κάνεις κύκλους? Υποθέτω πως ναι, μήπως θυμάσαι να είσαι εκνευρισμένος που σου συμβαίνει αυτό?

Σου έχει τύχει να τσακώνεσαι στον δρόμο οδηγώντας, γιατί κάποιος σου πετάχτηκε ή σου είπε κάτι που σε εκνεύρισε?

Σου έχει τύχει να ενοχληθείς πολύ, επειδή σου είπε πως έχεις παχύνει και δεν σου πάνε ούτε τα ρούχα που φόραγες ?

Σου έχει τύχει ποτέ να έχει πέσει κάποιο υγρό πάνω στα ρούχα σου σε μέρος με κόσμο που ήταν το τελευταίο πράγμα που ήθελες να σου συμβεί και εκνευρίστηκες?

Μήπως σου τυχαίνει να γνωρίζεις τους λάθος ανθρώπους και να απορείς πως έχουμε φτάσει σε αυτό το σημείο άντρες και γυναίκες?

Σου έχει τύχει ποτέ να πεις ψέματα και να μαθευτεί, και να νιώθεις τόσο πολύ άσχημα γι’ αυτό, λες και το είπες κατά λάθος το ψέμα και πλήγωσες κάποιον?

Σου έχει τύχει εσένα να σου πουν ψέματα και να έχεις πληγωθεί, σαν να θεωρούσες αδύνατον να σου συμβεί από αυτόν τον συγκεκριμένο άνθρωπο και ειδικά μετά από την φράση που του είχες πει «θέλω να μου λες πάντα την αλήθεια»?

Σου έχει τύχει να πιεις παραπάνω για κάποιον?

Σου έχει τύχει να συζητάς με κάποιον και να μην μπορεί με τίποτα να καταλάβει αυτό που του εξηγείς, με αποτέλεσμα όλο και περισσότερο να σε εκνευρίζει μέχρι που καταλήγει σε καβγά?

Σου έχει τύχει ποτέ να μην μιλάς με το ταίρι σου την επόμενη μέρα, μετά από έναν ασήμαντο τσακωμό, και ενώ ήξερες πως ήταν ασήμαντος ο λόγος, δεν έκανες την πρώτη κίνηση να του μιλήσεις από εγωισμό ?

Σου έχει τύχει ποτέ να σε απατήσουν ? (ή αν δεν το έχεις μάθει, πιστεύεις πως έχει συμβεί?)


Είμαι σίγουρος πως σου έχουν τύχει όλα αυτά, και ξέρεις γιατί το ξέρω? Γιατί είναι πράγματα της καθημερινότητας μας που αργά ή γρήγορα, βιώνουν όλοι οι άνθρωποι. Έχεις καταλάβει όμως πως οι αντιδράσεις σου σε όλα τα παραπάνω , όποιες και αν ήταν ή αν είναι, παρόλα αυτά είναι επιλογή σου?
Έχεις την επιλογή να μην θυμώνεις που δεν βρίσκεις πάρκινγκ γιατί ήξερες έτσι κι αλλιώς πως η περιοχή που πας είναι δύσκολη σε αυτό το θέμα ή μπορείς να μην τσαντίζεσαι με τον κάθε ένα στον δρόμο που σου πετάγεται ή σου λέει το μακρύ του και το κοντό του και να χαλάς την ζαχαρένια σου, γιατί ξέρεις πως μπορεί κάποια στιγμή να σου συμβεί και αυτό, και αυτό το κάποια στιγμή είναι τώρα, οπότε απλά αγνόησε το – το περίμενες. Έχεις αυτή την επιλογή αν το θέλεις.
Έχεις την επιλογή να μην τσαντίζεσαι όταν σου πει πως δεν σου πάει πλέον αυτό που φόραγες κάποτε, κι αυτό επειδή έχεις πάρει παραπανίσια κιλά. Ξέρεις πως πράγματι τα έχεις πάρει οπότε απλά δεν μπορείς να αποδεχθείς πως έχει το θράσος να στο αναφέρει. Το πρόβλημα σου είναι η επιλογή σου να μην δέχεσαι την αλήθεια, ξεπέρασε το λοιπόν. Κανε την επιλογή να μην θυμώνεις με τις αλήθειες του άλλου και αν θα έπρεπε να σε ενοχλεί κάτι, αυτό θα έπρεπε να είναι τα παραπανίσια κιλά σου. Αν πάλι δεν σε ενοχλεί που τα έχει πάρει αλλά ενοχλεί τον άλλον, ίσως πρέπει να αντιληφθείς πως δεν σε γνώρισε έτσι.
Μπορείς να σταματήσεις να τσαντίζεσαι με το υγρό που σου έπεσε πάνω σου και να αποδεχθείς πως ήταν κάτι που μπορούσε να συμβεί, έχεις την επιλογή να χαμογελάσεις και οι υπόλοιποι άνθρωποι που θα σε δουν, δεν θα δουν έναν εκνευρισμένο απογοητευμένο άνθρωπο που τα βάζει με τον εαυτό του ή την μοίρα του, αντιθέτως θα δουν έναν χαλαρό άνθρωπο με χιούμορ που συνέβη κάτι δυσάρεστο αλλά χαμογελά, πίστεψε με θα κερδίσεις πολύ κόσμο με αυτό το τρόπο.
Έχεις την επιλογή να δεχτείς πως οι λάθος άνθρωποι που γνωρίζεις και σε πληγώνουν, είναι γιατί έχεις ένα συγκεκριμένο μοτίβο ανθρώπων από το οποίο ελκύεσαι που προφανώς στην πορεία σε χαλάει. Δεν είναι οι συγκεκριμένοι άνθρωποι το πρόβλημα σου, αλλά το target group που απευθύνεσαι και που στην πραγματικότητα στην πορεία συνδυάζει στοιχεία που σε χαλάνε. Σταμάτα λοιπόν να κλαίγεσαι που ο ένας σου βρωμάει και ο άλλος σου ξινίζει, γιατί το πρόβλημα δεν είναι στους άλλους, αλλά στα γούστα σου και στις επιλογές σου.
Έχεις την επιλογή να μην πληγώνεσαι από το ψέμα που θα σου πει κάποιος, να μην γίνεσαι χώμα και να το παίρνεις κατάκαρδα, γιατί πρέπει να συνειδητοποιήσεις κάποια στιγμή, πως το 100 % του πληθυσμού της Γης θα πει ένα ψέμα κάποια δεδομένη στιγμή, οπότε και για τον σύντροφο σου αυτή η στιγμή έφτασε. Έχεις λοιπόν την επιλογή να ζεις στην κοσμάρα σου όπως λέγεται λαϊκά και κάθε φορά που θα συμβαίνει κάτι “που δεν περίμενες” να είσαι για μία ακόμα φορά το θύμα ή έχεις την επιλογή να καταλάβεις πως συνέβη αυτό που“φοβόσουν” και κάτσε κάτω με ηρεμία και σύνεση να το αντιμετωπίσεις.
Έχεις την επιλογή να μην κάθεσαι να κλαίγεσαι για τα λάθη που έκανες και έχασες κάποιον άνθρωπο από την ζωή σου. Όταν τα έκανες δεν ήξερες πως μπορεί να προκαλέσεις την ρήξη? Έκανες λοιπόν την επιλογή να λες ή να πεις έστω για μια φορά ψέματα γιατί σε βόλευε? Τώρα πρέπει να κάνεις και την επιλογή να σταματήσεις να το παίζεις πονεμένος και μετανιωμένος. Το ήξερες ότι μπορεί να συμβεί, οπότε αποδέξου τις συνέπειες της συμπεριφοράς σου και προχώρα. Δύσκολη επιλογή ε? Ναι μπορεί, υπάρχει όμως σαν δυνατότητα έτσι δεν είναι?
Έχεις την επιλογή να μην πιεις μισό μπουκάλι αλκοόλ επειδή πονάς για τον “μαλάκα” ή την “πουτάνα” που σου έτυχε. Μπορείς να επιλέξεις να μην σου πέσει η Γη κάτω από τα πόδια σου και να σκεφτείς πως μπορούσε να έχει συμβεί κι σε εσένα και απλά επιβεβαιώθηκαν οι φόβοι σου. Δες πως θα το αντιμετωπίσεις, έχεις αυτήν την επιλογή.
Έχεις την επιλογή να καταλάβεις πως ο άλλος που έχεις απέναντι σου έχει διαφορετικό τρόπο σκέψης και συγκεκριμένη συμπεριφορά στις αντιδράσεις του σε κάποιες συζητήσεις που κάνεις μαζί του και εκεί που θέλεις να πεις «πάλι τα ίδια», έχεις την επιλογή αντί να εκνευριστείς, να γελάς. Γιατί το ήξερες ότι έτσι θα είναι , απλά ήλπιζες να μην είναι. Κάθε φορά που τσακώνεσαι με κάποιον επειδή δεν σε καταλαβαίνει, δεν είναι γιατί δεν το περίμενες αλλά γιατί εκείνη την φορά θα ήθελες να είναι αλλιώς και τι έκπληξη… δεν είναι. Επέλεξε λοιπόν πως ο άνθρωπος που έχεις έτσι είναι και σταμάτα να εκνευρίζεσαι γιατί θα ήθελες να είναι κάτι άλλο, έχεις αυτή την επιλογή αν το θέλεις.
Έχεις σκεφτεί ποτέ πως την στιγμή που αποφασίζεις να απορρίψεις την πρόταση ενός φίλου για έξοδο επειδή πονάς, είναι μια απλή επιλογή που κάνεις? Μπορείς να βγεις, αλλά επιλέγεις να συνεχίσεις να πονάς και να μιζεριάζεις. Καταπολέμησε το και βγες.
Έχεις την επιλογή να σηκώσεις το τηλέφωνο και να πάρεις την επόμενη μέρα κι ας ξέρεις πως είστε σε “ΔΕΝ ΜΙΛΑΜΕ” mode…μπορείς να ρίξεις τα μούτρα σου και να πάρεις. Αν πάρεις όμως και τελικά ακούσεις ένα «μην με ξανά πάρεις» τι θα κάνεις? Θα μετανιώσεις την ώρα και την στιγμή που πήρες ή θα καταλάβεις πως υπήρχε και αυτό σαν εκδοχή και θα προχωρήσεις? Επιλέγεις λοιπόν το αν θα πάρεις ή όχι και επίσης επιλέγεις και πως θα αντιδράσεις στην εκδοχή που έχεις να αντιμετωπίσεις…
Έχεις την επιλογή να καταλάβεις πως οι άνθρωποι μπορεί να απατούν τους συντρόφους τους και να δεχτείς επιτέλους πως συνέβη και σε σένα. Ναι δεν το περίμενες από τον συγκεκριμένο γιατί έδειχνε άγιος ή οτιδήποτε άλλο, κοίτα να δεις τελικά που και αυτοί “την κάνουν" την κουτσουκέλα τους μερικές φορές. Έχεις λοιπόν την επιλογή να μην κάνεις σαν τον εμβρόντητο άνθρωπο που μιλάει με τους οικείους του με την λογική «είμαι ένα ψυχολογικό ράκος» αλλά με την λογική «ελάτε να σας πω τι έχει παιχτεί !!!». Ξέρω πως είναι δύσκολο, αλλά την επιλογή την έχεις, γιατί μπορείς να συνειδητοποιήσεις εκ των προτέρων πως κάθε ένας άνθρωπος που θα μπει στην ζωή σου είναι πιθανόν να σου "την κάνει". Αν το καταλάβεις αυτό και συμβιβαστείς, θα γλυτώσεις πολλές ώρες άγχους, στεναχώριας και δακρύων. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι όταν έχεις ήδη απατηθεί μια φορά στην ζωή σου και ξέρεις πως είναι… και την επόμενη φορά, συντριβείς πάλι σαν να μην το έχεις ξανά βιώσει ποτέ… Εκεί είναι σαν να κοροϊδεύεις τον εαυτό σου.



Όλα τα παραπάνω παραδείγματα καθώς και εκατοντάδες άλλα που θα μπορούσαν να έχουν γραφτεί, είναι μια κυνική-ρομποτική-τετράγωνη-ψυχρή-πεζή-μαθηματική λογική για κάποιους? Λοιπόν ναι, σίγουρα είναι για κάποιους, αλλά είναι κι αυτή μια οπτική γωνία είτε σου αρέσει - είτε όχι. Έχεις λοιπόν την επιλογή να απορρίψεις αυτό το κείμενο, έχεις την επιλογή να εναντιωθείς με ήρεμο ή επιθετικό τρόπο, έχεις την επιλογή να μου τα χώσεις γιατί δεν έχεις καταλάβει ίχνος από τα μηνύματα που περνάω και το βλέπεις καθαρά συναισθηματικά, έχεις την επιλογή να προβληματιστείς απλά και τέλος έχεις την επιλογή να μάθεις και να εξελιχθείς, έστω και στο απειροελάχιστο.

Εγώ έχω επιλέξει ότι μπορεί να έχω όλες τις παραπάνω αντιδράσεις, εσύ τι επιλογές θα κάνεις από δω και πέρα, όσο θα εξελίσσεται η ζωή σου τώρα που τελείωσε αυτό το κείμενο?

Η προσωπική ανάπτυξη ποτέ δεν ήταν εύκολη… αλλά είναι κι αυτή μια επιλογή…



Μην ξεχνάμε να βάζουμε όνομα στα σχόλια μας...
(Υποβολή σχολίου ως ---> Όνομα/διεύθυνση URL ---> Γράφουμε όνομα ---> Αφήνουμε την Διεύθυνση URL κενή ---> Συνέχεια)
________________________________________________

[ Download ]

[ Download ]

Μία ξεχωριστή ανάμνηση...
18-05-2010

…και ξαφνικά χτυπάει το τηλέφωνο της :

«Σκεφτόμουνα να πάμε παραλία σήμερα…» Της λέει.
«Δεν το πιστεύω.. σκεφτόμουν ακριβώς το ίδιο και ήθελα να στο προτείνω γυρνώντας σπίτι από την δουλειά, είδες τι πανέμορφο φεγγάρι έχει?»
«Είναι ένας από τους λόγους που θέλω να πάμε, νομίζω πως θα είναι πολύ ωραία, σε περιμένω να έρθεις για να ξεκινήσουμε…»

Κλείνουν το τηλέφωνο και φεύγει αμέσως για την κάβα της περιοχής του, ένα κρασάκι για παρέα εκεί που θα πάνε, θα είναι πολύ καλή ιδέα. Μπαίνει στο κατάστημα ψάχνοντας να βρει ένα κρασί που θα ταιριάζει με την περίσταση και επιλέγει ένα ελαφρύ φρουτώδες με πολύ έντονο άρωμα. Γυρνάει σπίτι περιμένοντας με ανυπομονησία να γυρίσει από την δουλειά της. Φτάνοντας με ένα τεράστιο χαμόγελο στα χείλη της, πετάει τα περιττά πράγματα της στο καναπέ, παίρνουν το κρασί και δύο ποτήρια, 2 πετσέτες και ξεκινούν. Η ώρα είναι 22.3ο και κατευθύνονται προς την παραλία, στον δρόμο η μουσική είναι δυνατή, η διάθεση τους ανεβασμένη και τα ποτήρια γεμάτα.

Φτάνουν…

Προσπαθούν να βρουν ένα καλό σημείο να καθίσουν κοιτώντας δεξιά και αριστερά. Είναι μια όμορφη αμμουδιά όπου γύρω γύρω υπάρχει η άγρια ομορφιά των δέντρων και βράχων, οι ξαπλώστρες είναι άτακτα κατανεμημένες προς διάφορες κατευθύνσεις και μία δυο ξεχασμένες ομπρέλες καρφωμένες βαθιά στην άμμο. Θα έλεγες πως εδώ το πρωί είχε πολύ κόσμο αλλά ξαφνικά κάτι συνέβη και άφησαν το μέρος χωρίς να συμμαζέψουν τίποτα… ένιωθες να υπάρχει ζωή γύρω σου, βλέποντας αυτό το σκηνικό. Δύο ξαπλώστρες, η μία ακριβώς δίπλα στην άλλη κάπου προς τα αριστερά, είναι σαν να τους περίμεναν… Πλησιάζουν, ακουμπάνε το κρασί και τα ποτήρια στο τραπεζάκι που βρισκόταν λίγο παραδίπλα και απλώνουν τις πετσέτες για να καθίσουν. Βγάζουν τα παπούτσια τους και ακουμπώντας τα στην υγρή, δροσερή άμμο,νιώθουν και οι δύο τους πως πλέον είναι ακριβώς στο σημείο που φαντάζονταν. Ήχοι όπως το κύμα της θάλασσας, τα φύλλα των δέντρων και το τσούγκρισμα των ποτηριών τους ολοκληρώνουν με επιτυχία το αρχικό εγχείρημα τους. Το φεγγάρι είναι πραγματικά απίστευτο μιας και φωτίζει κυριολεκτικά όλη την παραλία, επιτρέποντας σου να βλέπεις σχεδόν τα πάντα.Η αντανάκλαση του φεγγαριού στο νερό, είναι κάτι το μαγικό προκαλώντας τους να το πλησιάσουν.

«Θέλω να βουτήξω» του λέει...
«Όποιος πέσει δεύτερος χάνει!» της απαντάει με εμφανή τα σημάδια του ανταγωνισμού και από το απόλυτα ήρεμο σκηνικό, ξαφνικά αρχίζουν να γδύνονται και να φωνάζουν σαν τρελοί, κάνοντας τα ζώα της περιοχής να θέλουν να φωνάξουν την αστυνομία!!!
«Δεν θα με νικήσεις» δηλώνει με σιγουριά εκείνη παρόλο που βγάζει το παντελόνι της ενώ ο άλλος είναι ήδη με το εσώρουχο...
«Ναι να είσαι σίγουρη...» απαντάει με περιφρονητικό ύφος νικητή... και με το που βγάζει το παντελόνι της, με μία γρήγορη κίνηση τον σπρώχνει και τον ρίχνει κάτω! Την κοιτάει αποσβολωμένος από την ύπουλη κίνηση της, ώσπου την βλέπει να βγάζει τα εσώρουχα της, του τα πετάει στο πρόσωπο και τρέχει προς το νερό ! Πανικόβλητος από την επερχόμενη ήτα του, κάπως μεταξύ γδυσίματος και τρεξίματος στην άμμο, προσπαθεί να την προφτάσει αλλά μάταια…
«Δεν το περίμενες έ ???» του φωνάζει ακριβώς πριν ακουμπήσει το νερό και απογοητευμένος την ακούει να κάνει βουτιά!

Και οι δύο γυμνοί στο νερό πλέον, τσαλαβουτάνε σαν τα ευτυχισμένα παπάκια, κάνουν αγκαλίτσες σαν ερωτευμένα πιτσουνάκια, ο ένας προσπαθεί να βουτήξει τον άλλον στο νερό, μέχρι που…. κάτι ακούγεται! Ηρεμούν για να ακούσουν καλύτερα, και ακούνε ομιλίες και βήματα! Ένα δεύτερο ζευγάρι έχει βρεθεί στην “δική” τους ερημική παραλία και το χειρότερο όλων, ακουμπάνε τα πράγματα τους κοντά στην περιοχή που αποφάσισαν να καθίσουν!

«Δεν το πιστεύω» του λέει εκείνη αγχωμένη ! «Όχι μόνο δεν είμαστε μόνοι μας πλέον, αλλά είμαστε και γυμνοί ενώ αυτοί κάθισαν κοντά μας !! Πως θα πάμε στα πράγματα μας να ντυθούμε ??» του λέει ψιθυριστά.
«Έλα μωρέ δεν πειράζει, θα βγω εγώ από το νερό και θα φέρω τις πετσέτες»
«Τι??????? Και να σε δει αυτή γυμνό??? Ξέχασε το, επιδειξία !» και του ρίχνει νερό στο πρόσωπο!
«Θα σταματήσεις τις ζήλιες τώρα??? Και τι θέλεις να κάνουμε, να πούμε στις πετσέτες να έρθουν μόνες τους??» και αρχίζουν και οι δύο τους να γελάνε.

Η αμηχανία τους και το αστείο της υπόθεσης που είναι “αποκλεισμένοι” μέσα στο νερό, τους έχει προκαλέσει νευρικό γέλιο μέχρι που ακούγεται η αντρική φωνή από την αμμουδιά..

«Για να μην φύγουμε τελείως από την παραλία μιας και είναι τέλεια σήμερα, θέλετε να σας φέρω τις πετσέτες κοντά στην θάλασσα και να μην κοιτάμε μέχρι να βγείτε?»
Τους φάνηκε τόσο αστείο που τα δυνατά τους γέλια, παρέσυραν και το άλλο ζευγάρι να αρχίσει να γελάει.
«Δεν είναι και τόσο κακή ιδέα» του απαντάει εκείνος.

Σηκώνεται λοιπόν, παίρνει τις πετσέτες τους και τις ακουμπάει κοντά τους.
«Ευχαριστούμε», λέει η κοπέλα με ανάμικτα συναισθήματα μιας και είναι εξυπηρετικός μεν, αλλά είναι και ο λόγος που χάλασε το μοναχικό παρτάκι τους δε.
«Δεν κοιτάμε» φωνάζουν και οι δύο με μία χιουμοριστική διάθεση. Βγαίνουν από το νερό, σκουπίζονται γρήγορα γρήγορα και αρχίζουν να μαζεύουν τα πεταμένα τους ρούχα και εσώρουχα από δω κι από κει. Ντύνονται, κάθονται και σχεδόν ταυτόχρονα τους λένε «εντάξει ντυθήκαμε !!».

«Συγγνώμη για την αναστάτωση παιδιά, δεν το είχαμε προγραμματισμένο» τους λένε και οι άλλοι αρχίζουν να γελάνε.
«Δεν πειράζει, έτσι κ αλλιώς το περιμέναμε ότι όλο και κάποιος θα τύχει να έρθει» απαντάει εκείνη.
«Το περιμέναμε????» της λέει στο αυτί.
«Ναι το περιμέναμε, σταμάτα!! Τι θέλεις να τους πω??? Ότι έχει 25 σημεία που μπορείτε να καθίσετε και εσείς επιλέξατε αυτό???»
«Εμένα δεν με ενοχλεί καθόλου να τους το πεις πάντως!!!! Άντε πάμε σιγά σιγά να τους αφήσουμε να κάνουνε και αυτοί τα δικά τους και μετά θα γυρίσουμε πίσω να τους την χαλάσουμε!» της απαντάει γελώντας. Σηκώνονται και μαζεύουν τα πράγματα τους.
«Καλή συνέχεια να έχετε, α… το νερό είναι τέλειο, να κάνετε οπωσδήποτε βουτιά αλλά… μην βγάλετε τα ρούχα σας!!!!»

Γελάσανε, τους ευχαρίστησαν, τους ζήτησαν συγγνώμη αν τους το χάλασαν και έτσι το ζευγαράκι μας, απομακρύνθηκε από την παραλία. Στην διαδρομή προς το σπίτι γελούσαν συνεχώς με την στιγμή που βρίσκονταν στο νερό μη ξέροντας πως να αντιδράσουν, και εκείνος συνεχώς της υπενθύμιζε πως είχανε την επιλογή να βγει τσίτσιδος στην άμμο για να την πειράξει.

Μπορεί η βραδιά να μην είχε ακριβώς το τέλος που περίμεναν όμως τελικά… μπορεί αυτό το τέλος να είναι το “ξεχωριστό” που θα θυμούνται για πάντα…



Μην ξεχνάμε να βάζουμε όνομα στα σχόλια μας...
(Υποβολή σχολίου ως ---> Όνομα/διεύθυνση URL ---> Γράφουμε όνομα ---> Αφήνουμε την Διεύθυνση URL κενή ---> Συνέχεια)
________________________________________________

Ο φαύλος κύκλος των άγνωστων...
08-03-2010

Πολύς κόσμος προσπαθεί να συνδυάσει την έννοια της φιλίας στο επίπεδο μιας σχέσης και αναρωτιέμαι, τι σημαίνει φιλία μεταξύ ενός ζευγαριού?

Πόσες φορές δεν έχει ακουστεί μια παρόμοια φράση από το στόμα κάποιου: «Θέλω έναν άνθρωπο που να τον νιώθω φίλο μου. Θέλω να μπορώ να συζητάω τα πάντα μαζί του, να μην νιώθω πως θα κατακρίνει αυτό που είμαι και θα με δεχτεί για το εγώ μου, να μπορούμε να βγαίνουμε σε μέρη που πραγματικά θα νοιώθουμε καλά και θα νιώθω τόσο άνετα μαζί του σαν να τον ξέρω χρόνια…»

Ακόμα κι αν η φράση είναι απόλυτα αντιπροσωπευτική για κάποιους ή κατά προσέγγιση για κάποιους άλλους, πολλοί άνθρωποι ψάχνουν έναν φίλο για σύντροφο αλλά…

Υπάρχει ένας φαύλος κύκλος που λίγοι αντιλαμβάνονται:
Η οικειότητα στις σχέσεις είναι αντιστρόφως ανάλογη με την τελειότητα/τυπικότητα και τι σημαίνει αυτό…
Ο κύκλος ξεκινάει με το ότι είναι άγνωστοι…

Στο ξεκίνημα μιας γνωριμίας, εκεί που όλα είναι άγνωστα και η διάθεση για εξερεύνηση του καινούριου στα ύψη, οι άνθρωποι έχουν ως στόχο να γνωρίσουν τα στοιχεία του ανθρώπου που έχουν απέναντι τους και να «κατακτήσουν» τις άγνωστες περιοχές τους.
Όλα λοιπόν στην αρχή είναι τέλεια…, η συμπεριφορές τους είναι άψογες, τα ρούχα τους προσεγμένα, οι κινήσεις τους απόλυτα προσεκτικές, τα σπίτια τους πεντακάθαρα, τα λόγια τους υπέροχα, οι πρώτες μέρες ονειρικές…

ώσπου…

όσο γνωρίζονται καλύτερα, τα πράγματα αρχίζουν να διαφοροποιούνται…
Οι συμπεριφορές αρχίζουν να επηρεάζονται από στοιχεία που στην αρχή δεν φαίνονταν, η αθλητική φόρμα κάνει την εμφάνιση της, μερικές απότομες κινήσεις θολώνουν λίγο τα νερά, τα άπλυτα πιάτα κοσμούν τον νεροχύτη και τα γλυκόλογα αρχίζουν να αραιώνουν…
πλέον… αρχίζουν να αναπολούν τις ονειρικές μέρες…

Η τελειότητα έχει φύγει ανεπιστρεπτί αλλά η αίσθηση της οικειότητας πλημμυρίζει θετικά τις σκέψεις τους με αποτέλεσμα να υπερκαλύπτει και τα πιάτα και τις αθλητικές φόρμες. Καλώς ή κακώς όμως αυτή η διάθεση τους να γίνουν περισσότερο φίλοι δεν αλλάζει, με αποτέλεσμα το επίπεδο της οικειότητας τους να αυξάνεται… Τα ατημέλητα μαλλιά κάνουν την εμφάνιση τους, τα πεταμένα ρούχα στις καρέκλες είναι ο νέος τρόπος διακόσμησης, το delivery αντί του εστιατορίου έρχεται με χαρά, το dvd αντί του σινεμά φαίνεται λυτρωτικό και ξέρω πως όλα αυτά είναι πράγματα που σαφέστατα διαβάζοντας τα αρέσουν… αλλά επίσης σαφέστατα είναι αποτελέσματα της οικειότητας και γι΄ αυτό αρέσουν σε όλους.

Όμως…

δεν τελειώνει εκεί, διότι με τον καιρό αυτή η οικειότητα μεγαλώνει κι άλλο και συμβαίνουν πράγματα, όπως το να βλέπουμε γυναίκες να περιποιούνται μπροστά στους άντρες αντί να τους δείχνουν το τελικό αποτέλεσμα όπως στην αρχή, ίσως για κάποια ζευγάρια να είναι απόλυτα φυσιολογικό να κάνουν χρήση της τουαλέτας με ανοιχτή την πόρτα, με αποτέλεσμα να είναι σε κοινή θέα στον άλλον, να έχει χαθεί κάθε ίχνος ρομαντισμού κ.α και όλα αυτά στο σύνολο τους τι προκαλούν? Την απομυθοποίηση. Εκεί συμβαίνει το πρώτο ρήγμα που δημιουργεί την ρουτίνα… και η τελευταία είναι το ξεκίνημα για το κλείσιμο του κύκλου που ονομάζεται αποξένωση…

Η οικειότητα στις σχέσεις είναι ένας καρκίνος που μέρα με την μέρα προσβάλει τα κύτταρα της και την εξοντώνει…

Το αποτέλεσμα είναι πως οι άνθρωποι στην πορεία τους σε μία σχέση, συγχέουν την έννοια της φιλίας με την οικειότητα. Είναι διαφορετικό να νιώθεις έναν άνθρωπο φίλο σου σε επικοινωνιακό επίπεδο και να περνάς μαζί του ποιοτικές ώρες, από το να δημιουργείς μια αίσθηση συνήθειας που δημιουργεί υποδόρια φθορά στο πέρασμα του χρόνου.

Το ζευγάρι που θα κρατήσει το αρχικό επίπεδο της γνωριμίας τους και στην συνέχεια…
θα αντέξει κατά πολύ περισσότερο ερωτευμένο στον χρόνο…


Μην ξεχνάμε να βάζουμε όνομα στα σχόλια μας...
(Yποβολή σχολίου ως ---> Όνομα/διεύθυνση URL ---> Γράφουμε όνομα ---> Αφήνουμε την Διεύθυνση URL κενή ---> Συνέχεια)
________________________________________________

Just for fun...
2-2-2010

Πολλές φορές το σεξ με κάποιον είναι σαν το Beverli Hills, όλοι έχουν πάει με όλους και υπάρχουν κοινοί γνωστοί!




Μην ξεχνάμε να βάζουμε όνομα στα σχόλια μας... (Yποβολή σχολίου ως ---> Όνομα/διεύθυνση URL ---> Γράφουμε όνομα ---> Αφήνουμε την Διεύθυνση URL κενή ---> Συνέχεια)
________________________________________________

Πίεση στην σχέση… Φταίει πάντα ο ένας ?
Δευτέρα 17/01/2010

Ένα από τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι στην σχέση τους, είναι η πίεση που δέχονται από το έτερον ήμισυ…
Η πίεση όμως χωρίζεται σε δύο βασικές κατηγορίες: α) την εξωτερική πίεση και β) την εσωτερική πίεση, εντοπίζοντας τεράστιες διαφορές ανάμεσα τους.
Η εξωτερική πίεση είναι αυτή που κάνει κάποιον να νιώθει δυσφορία, από την συμπεριφορά του άλλου προς αυτόν. Είναι αυτή η κατάσταση όπου ο ένας από τους δύο, είτε από ενδιαφέρον, είτε λόγω χαρακτήρα, κάνει τον άλλον να νιώθει πιεσμένο και φυλακισμένο. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα που οι άνθρωποι πάνω στον ενθουσιασμό τους προκαλούν ανεπιθύμητες παρενέργειες, όπως η πολύ συχνή τηλεφωνική επικοινωνία από κάποιον που μπορεί να δημιουργήσει μια αίσθηση παρακολούθησης από αυτό το πρόσωπο, ακόμα και αν είναι απόλυτα ανακριβής ή η πολύ έντονη διάθεση στο να περνάνε όσο περισσότερο χρόνο γίνεται μαζί, απομονώνοντας έτσι τους φίλους/ες του/της, που αυτό φυσικά δημιουργεί μια αίσθηση αποξένωσης. Τέτοιου είδους καταστάσεις είναι πολλές και σίγουρα όλες θυμίζουν στιγμές που έχουμε περάσει στο παρελθόν, αλλά είναι αντιμετωπίσιμες με επικοινωνία. Δεν είπα κάτι καινούριο… είπα κάτι που ξέρουν όλοι οι άνθρωποι σαν έννοια, αλλά λίγοι εφαρμόζουν. Οι περισσότεροι άνθρωποι αρνούνται να αντιμετωπίσουν τις καταστάσεις με διάλογο και δεχόμενες τες για καιρό, φτάνουν σε ένα ψυχολογικό τέλμα όπου ξεσπάνε χωρίς να είναι πια ικανοί να αντιμετωπίσουν τις καταστάσεις με ηρεμία και ρεαλισμό. Η διαφορετικότητα των χαρακτήρων είναι κάτι απολύτως φυσιολογικό και όταν κάποιος λειτουργεί με τρόπο που δημιουργεί «παρεμβολές», ο παθών οφείλει να ενημερώσει και αντιμετωπίσει ήρεμα και ανθρώπινα για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει στον χαρακτήρα του άλλου. Το πιθανότερο αποτέλεσμα μετά από μια σωστή αντιμετώπιση του προβλήματος, θα είναι η αναδιοργάνωση της συμπεριφοράς και τέλος… η ψυχική ηρεμία.

Η εσωτερική πίεση είναι αυτή που νιώθει ένας άνθρωπος ξεκινώντας από αυτόν… Ουσιαστικά η συγκεκριμένη κατηγορία πίεσης αφορά ανθρώπους που δεν τα έχουν καλά με τον εαυτό τους, με αποτέλεσμα να λειτουργούν παράλογα, ακόμα και σε ανύπαρκτα φαινόμενα. Δέχονται πίεση από κινήσεις του άλλου, που στο άκουσμα αυτού του γεγονότος ένας φυσιολογικός άνθρωπος θα έκανε μορφασμό απορίας στο πρόσωπο του. Για να γίνει σαφέστατη η συγκεκριμένη πίεση, ας σκεφτούμε κάποιον που δέχεται πίεση με πάνω από 2 τηλεφωνήματα την ημέρα από τον σύντροφο του ή ας σκεφτούμε κάποιον που νιώθει πίεση μετά από 3-4 συναντήσεις την ίδια εβδομάδα με τον σύντροφο του. Καταλαβαίνουμε λοιπόν πως τα παραπάνω παραδείγματα αφορούν πίεση που νιώθουν οι άνθρωποι από «μόνοι» τους… Σε τέτοιες περιπτώσεις ο άνθρωπος που καλείται να αντιμετωπίσει τον κατά φαντασία πιεσμένο, έρχεται στην δυσάρεστη θέση να πρέπει να αντιμετωπίσει τις «δεισιδαιμονίες» του μυαλό του, με τρόπο που ούτε καν γνωρίζει, μιας και οι κατηγορίες περί πίεσης είναι απόλυτα αβάσιμες γι’ αυτόν, άρα και μη αντιμετωπίσιμες! Όσοι βρέθηκαν αντιμέτωποι με έναν κατά φαντασία πιεσμένο άνθρωπο, μπήκαν σε μία διαδικασία άμυνας και απορίας μαζί, προσπαθώντας να καταλάβουν πιο είναι το σωστότερο σχέδιο δράσης. Ουσιαστικά δεν υπάρχει σχέδιο δράσης αλλά αυτόματος πιλότος… Ακούς αυτά που σου λέει ο κατά φαντασίαν ασθενής, βάζεις τις συντεταγμένες που σου έδωσε στον αυτόματο πιλότο του μυαλού σου, και αφήνεις να «σε πάει» όσο μπορέσει… Είναι μαθηματικά βέβαιο όμως πως ο αυτόματος θα πρέπει να λήξει κάποια στιγμή και να πάρεις την κατάσταση «στα χέρια σου» , γιατί τα καύσιμα θα τελειώσουν και έτσι θα πρέπει να γίνει αναγκαστική προσγείωση ή κάποιες φορές…. αναγκαστική προσθαλάσσωση. Το δεύτερο έχει πολλές περισσότερες πιθανότητες να είναι μοιραίο.

Η πίεση είτε είναι εξωτερική, είτε εσωτερική βρίσκεται πάντα στις ανθρώπινες σχέσεις και τις επηρεάζει. Υπάρχει όμως ένα πολύ δυνατό κλειδί που μπορεί να απαλύνει λίγο την αρρώστια που λέγεται πίεση, καθώς και πολλές άλλες που ταλανίζουν τις σχέσεις και λέγεται ΧΗΜΕΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΛΗΛΗ ΧΡΟΝΙΚΗ ΣΤΙΓΜΗ. Πολύς κόσμος θεωρεί ως ανώτερο αγαθό την χημεία ανάμεσα σε δύο ανθρώπους, όμως εγώ πάντα πίστευα πως από μόνη της είναι απόλυτα κενή. Η χημεία για να είναι αποτελεσματική θα πρέπει να βρίσκει τους ανθρώπους στην ίδια ψυχολογική κατάσταση με αποτέλεσμα τα χημικά στοιχεία των χαρακτήρων τους, να μπορέσουν να προκαλέσουν τις απαιτούμενες χημικές αντιδράσεις. Πολλοί άνθρωποι που πραγματικά ταίριαζαν δεν μπόρεσαν να στεριώσουν, διότι η χρονική στιγμή που τους ένωσε δεν ήταν η καταλληλότερη γι αυτούς. Θα μπορούσα λοιπόν διακριτικά να ισχυριστώ, πως η χρονική στιγμή μερικές φορές είναι σημαντικότερη και της ίδιας της χημείας, μιας και αν δύο άνθρωποι είχαν μόνο ένα κοινό σημείο επαφής που αυτό είναι κάποια ανάγκη την ίδια χρονική στιγμή -κάτι που φυσικά δεν θυμίζει σε τίποτα την χημεία- τότε ίσως μόνο αυτό να ήταν αρκετό στο να τους ενώσει και να τους συντηρήσει...


Θα ήθελα να μου απαντήσετε αν...
Είμαστε πιεστικοί ή μας κάνουν να είμαστε…
Έχετε γνωρίσει έναν κατά φαντασίαν πιεσμένο…
Και αν…
Η χημεία ή η χρονική στιγμή κάνει θαύματα…

τι πιστεύετε?



Μην ξεχνάμε να βάζουμε όνομα στα σχόλια μας...
(Yποβολή σχολίου ως ---> Όνομα/διεύθυνση URL ---> Γράφουμε όνομα ---> Αφήνουμε την Διεύθυνση URL κενή ---> Συνέχεια)
________________________________________________