George Venios

Το χρονικό των δικών μου Χριστουγέννων...
23-12-2010


Πού είσαι…?

Υποτίθεται πως τα Χριστούγεννα είναι μια χαρούμενη περίοδος της ζωής μου, υποτίθεται πως πρέπει να νιώθω το Άγιο Πνεύμα των ημερών και την αίσθηση χαράς που υπάρχει όπως συνέβαινε άλλωστε όλες τις προηγούμενες χρονιές και παρόλο που ήδη έχω αργήσει πολύ, υποτίθεται πως έστω τώρα θα έπρεπε να ψωνίζω τα χριστουγεννιάτικα στολίδια για το σπίτι και το δέντρο μου, που όμως δεν έχω καν αγοράσει.

Παρότι είμαι σε τόσο κακή ψυχολογική κατάσταση, παίρνω την απόφαση να ξεπεράσω τα προβλήματα της προσωπικής μου ζωής και μπαίνω σε ένα μεγάλο κατάστημα με Χριστουγεννιάτικα είδη. Δέντρα σε ότι χρώμα και μέγεθος θέλω, λαμπάκια σε μορφή αστεριών, κρυστάλλων και πολλών άλλων σχεδίων, μπάλες σε όλα τα χρώματα και σχήματα που απορώ που τα σκέφτηκαν, κορδέλες για να ομορφύνουν τον χώρο μου, χιόνια, ελάφια, Άη Βασίλιδες… ένας χαμός από πράγματα που θα έπρεπε να με κάνουν τόσο χαρούμενο αλλά… τα βλέπω σχεδόν παγερά. Σχεδόν αδιαφορώ για όλα αυτά γύρω μου αλλά θα το καταπολεμήσω μιας και όταν το σπίτι μου θα είναι έτοιμο με όλα αυτά τα όμορφα διακοσμητικά, θα νιώσω καλύτερα και θα έχω επιτέλους ξεχαστεί από την απουσία σου.
Ένα κρύο καρότσι στα χέρια μου που το σπρώχνω στους σχεδόν αόρατους πολύχρωμους διαδρόμους του καταστήματος, ένα αδιάφορο βλέμμα με συντροφεύει από την αρχή έως το τέλος του κάθε διαδρόμου και η επιλογή των διακοσμητικών αν και είναι βάση του υποτιθέμενου γούστου μου, είναι σχεδόν μηχανική. Μισό καρότσι με διακοσμητικά και ένα δέντρο μεσαίου μεγέθους είναι αυτά που μου δίνουν την αίσθηση πως θα ολοκληρώσουν την αλλαγή της διάθεσής μου και έτσι σειρά έχει το ταμείο. Φτάνοντας εκεί και ξέροντας πως θα πληρώσω και θα φύγω, νιώθω μεγαλύτερη αγωνία και ικανοποίηση από αυτήν που είχα όταν έμπαινα στο κατάστημα… και ενώ ξέρω πως όλο αυτό που κάνω είναι με το ζόρι, πιστεύω βαθιά μέσα μου πως στο τέλος θα έχω βγει κερδισμένος. Φτάνω στο αμάξι και τοποθετώ τα πράγματα στο πορτμπαγκάζ με έναν τρόπο που νομίζεις πως τα έχω πετάξει από ένα μέτρο πίσω. Δεν πειράζει όμως γιατί κανείς δεν είναι εκεί να με λυπηθεί για όλο αυτό που ζω κατ’ επιλογήν μου, οπότε φτάνω στο ψυχρό και αφιλόξενο για την εποχή σπίτι μου, έτοιμος να το αλλάξω... όπως επίσης και το πόσο μου λείπεις...
Κάθομαι στον λευκό καναπέ μου, οι τσάντες μπροστά μου και το άδειο πράσινο δέντρο λίγο παραδίπλα μου, ώστε να μην με ενοχλεί. Τα λαμπάκια δεξιά, οι μπάλες αριστερά, οι κορδέλες δίπλα από τις μπάλες, τα χιόνια και οι άλλες χρωματιστές σκόνες δίπλα από τις κορδέλες και τα υπόλοιπα διάφορα διακοσμητικά δίπλα από τις σκόνες. Εγώ, ο καναπές μου και όλα αυτά τα στολίδια γύρω μου, ήταν ότι πιο τραγελαφικά οργανωμένο είχα κάνει μέχρι στιγμής… που απόλαυσα πραγματικά. Κοιτάω τα κάδρα, τις γωνίες, τα ράφια και μπαίνω στην διαδικασία να φανταστώ που μπορεί να μπει, τι.
Γιατί βαριέμαι? Τώρα δεν είναι η στιγμή που αρχίζω να το διασκεδάζω? Παρόλο που είμαι απόλυτα χαμένος στο πως θα διακοσμήσω το σπίτι μου, το δέντρο είναι το μοναδικό πράγμα που γνωρίζω την ακριβή του θέση..., στο τζάμι του μπαλκονιού,ακριβώς στο κέντρο του κι αυτό γιατί μιας και δεν θα υπάρχει κανένας να χαρεί το στόλισμα μου εκτός εμένα, ας έχουν την τύχη να το χαρούν οι γείτονες μου. Σηκώνομαι λοιπόν και το βάζω στο σημείο που το βλέπει όλη η απέναντι πολυκατοικία. Πιάνω μερικές μπάλες, ένα δύο κορδέλες, λαμπάκια, το χιονάκι που θα κάνει το δέντρο μου χιονισμένο και αρχίζω να τα τοποθετώ άτακτα. 10 λεπτά μου πήρε να ολοκληρώσω την πρώτη μου αποτυχημένη προσπάθεια. Αν και τα κομμάτια ξεχωριστά μου αρέσουν, η συνολική εικόνα δεν είναι τόσο καλαίσθητη. Σκέφτομαι πως φταίει η κακή μου διάθεση και το ότι μάλλον το έκανα πολύ βιαστικά, αφού είναι γεγονός πως 10 λεπτά για το στόλισμα του δέντρου είναι πράγματι λίγα. Αποφασίζω λοιπόν να κάνω νέα αρχή χωρίς να το “ξεπετάξω”. Μετά από 40 λεπτά τελειώνει η δεύτερη προσπάθεια. Κοιτάζοντας το η εικόνα του είναι τόσο καλή, που αποφασίζω να προχωρήσω στα υπόλοιπα διακοσμητικά. Αυτοκόλλητα στους τοίχους με το Καλά Χριστούγεννα , λαμπάκια να αναβοσβήνουν γύρω από ράφια και κάδρα σε διάφορα χρώματα και κορδέλες πάνω σε οριζόντιες επιφάνειες που ολοκληρώνουν ένα τοπίο πραγματικής γιορτής μέσα στο σπίτι.
Συμμαζεύω ότι περιττό είχα αφήσει, φτιάχνω μία ζεστή σοκολάτα και κάθομαι να απολαυσω το ανανεωμένο γιορτινό σπίτι μου. Κάθομαι στον αγαπημένο μου καναπέ, η ζεστή σοκολάτα στα χέρια μου, το σώμα μου ίσιο από την αγωνία του τι όμορφα θα νιώσω, τα μάτια μου έντονα ανοιχτά… αλλά το βλέμμα μου ασπρόμαυρο και το μυαλό μου κενό. Κοιτάζω τα λαμπάκια να αναβοσβήνουν, αλλά κανένα χρώμα δεν με διαπερνά και το μυαλό μου δεν αναλύει αυτή την εικόνα σε χαρούμενα μηνύματα.


Δυστυχώς ζω μια εικόνα που για μένα είναι ανούσια τελικά, γιατί μαζί περιμέναμε να έρθουν τα Χριστούγεννα και αγοράζαμε τα νέα μας στολίδια, μαζί στολίζαμε το σπιτάκι μας και καθόμασταν στον άσπρο καναπέ και το απολαμβάναμε…, δεν ήταν οι Άγιες μέρες τελικά που λάτρευα αλλά η διαδικασία που περνούσαμε μαζί...
Όσα κι αν κάνω μόνος μου από αυτά που κάναμε παρέα, όσα κι αν προσπαθώ να ζήσω μόνος μου από αυτά που ζούσαμε παρέα, δεν μπορούν να καλύψουν το πόσο άδειος νιώθω που δεν είσαι εδώ…

…Που είσαι?



Μην ξεχνάμε να βάζουμε όνομα στα σχόλια μας...
(Υποβολή σχολίου ως ---> Όνομα/διεύθυνση URL ---> Γράφουμε όνομα ---> Αφήνουμε την Διεύθυνση URL κενή ---> Συνέχεια)
________________________________________________