George Venios

Ζώντας το παρελθόν μας…
Δευτέρα 06/12/2009

Βρίσκομαι στο γνωστό καφέ που διαβάζω το βιβλίο μου… Είναι ένα όμορφο και πολυσύχναστο μαγαζί με χαλαρή μουσικούλα, αλλά σήμερα δεν έχει πολύ κόσμο, αφού εκτός από εμένα είναι μόνο δυο ζευγάρια και μία παρέα με τρεις άντρες. Ο κάθε ένας αδιαφορεί για τους υπόλοιπους, με αποτέλεσμα να μπορώ με ευκολία να πω πως αυτή η στιγμή είναι πολύ μοναχική, γιατί μπορεί να υπάρχει αυτός ο λίγος κόσμος τριγύρω, αλλά είμαστε σαν αόρατοι, ακριβώς ότι χρειάζομαι για το διάβασμα μου δηλαδή… Ξαφνικά η πόρτα ανοίγει και βλέπω ένα ζευγάρι…

Αμέσως σκέφτομαι πως…

Δείχνουν πολύ ευτυχισμένοι, είμαι σίγουρος πως ξεκινώντας από το σπίτι, θα ήταν πολύ χαρούμενοι για την σημερινή έξοδο τους. Βλέπω πως η κοπέλα έχει περιποιηθεί ιδιαίτερα τον εαυτό της, τα μαλλιά της είναι τέλεια φτιαγμένα, σε σημείο που νιώθεις σίγουρος πως έχει βγει από κομμωτήριο, το μακιγιάζ της είναι προσεγμένο και έχει προσέξει την εμφάνιση της, φορώντας ένα φόρεμα που αναδεικνύει σωστά τα καμπυλωτά σημεία του σώματος της. Ο άντρας είναι πιο απλός αλλά στιλάτος, φοράει ένα εφαρμοστό τζιν με ένα λευκό πουκάμισο, ένα κασκόλ είναι τυλιγμένο γύρω από τον λαιμό του και ένα μεσάτο σακάκι έρχεται να κλείσει το ωραίο στιλ του και να δέσει αρμονικά την εμφάνιση του με την συνοδό του. Είναι από εκείνα τα ζευγάρια που μπαίνουν σε έναν χώρο και μόνο από τον «αέρα» που αποπνέουν…. μαγνητίζουν το βλέμμα σου σκεπτόμενος πως «κάτι έχουν».

Στέκονται για λίγο στην είσοδο κοιτάζοντας που θα κάτσουν και προς μεγάλη μου έκπληξη επιλέγουν ένα τραπέζι που είναι σχεδόν στο κέντρο του μαγαζιού. Περίεργο μιας και ο περισσότερος κόσμος όταν μπαίνει σε ένα άδειο μαγαζί, επιλέγει κάποιο περιμετρικό τραπέζι. Έχουν τραβήξει την προσοχή των υπολοίπων πελατών που βρίσκονται γύρω τους αλλά δείχνουν να μην τους απασχολεί, προφανώς έχουν συνηθίσει να τραβούν τα βλέμματα. Αμέσως αρχίζουν τα πειράγματα μεταξύ τους και τα πρώτα έντονα γέλια τους, μας προκαλούν ένα ανεπαίσθητο μειδίαμα, δεν αντιλαμβάνομαι πως, αλλά μας παρασέρνουν. Διαρκώς γελάνε και συζητούν, δεν υπάρχουν κενά σημεία όπως βλέπεις σε άλλα ζευγάρια που δεν έχουν τι να πουν.

Συνεχίζω να πίνω τον καφέ μου όμως ξαφνικά αντιλαμβάνομαι μια αλλαγή… δεν ξεκαρδίζονται όπως πριν και το πρόσωπο της κοπέλας έχει πάρει μία μορφή αρνητικής έκπληξης, προσπαθώντας να ανακαλύψει τι ακριβώς συμβαίνει. Διακρίνω πλέον ένα χαμόγελο αμηχανίας, καθώς και νευρικές κινήσεις γυρνώντας το κεφάλι της σε αντίθετη κατεύθυνση από αυτόν, σαφές σημάδι πως πλέον κάτι έχει προκύψει ανάμεσα τους. Ο άντρας έχει ένα απολογητικό ύφος, βλέποντας τον να ρίχνει το βάρος του σώματος του προς εκείνη και με τα χέρια του να προσπαθεί να διατηρήσει την επαφή τους, μάταια όμως μιας και τα τραβήγματα από την κοπέλα του, πλέον είναι πολύ έντονα. Οι τόνοι αρχίζουν να ανεβαίνουν, τα χέρια κουνιούνται νευρικά και ο κόσμος που είναι γύρω τους… ξαφνικά αρχίζει να τους απασχολεί. Σε κάθε έκρηξη της κοπέλας ο άντρας γυρνάει προς τον κόσμο, προσπαθώντας να δει αν έχουν γίνει περίγελος. Προσπαθεί να την ηρεμήσει αλλά είναι φανερό πως η έκρηξη της ακόμα δεν έχει συμβεί…

Το τηλέφωνο του άντρα χτυπάει και σηκώνοντας το να μιλήσει, απομακρύνεται… Το βλέμμα της κοπέλας παρακολουθεί τα βήματα του έως την εξώπορτα και βλέποντας τον να κοντοστέκεται εκεί μιλώντας και κοιτάζοντας προς τα έξω… Σηκώνει το τηλέφωνο της και καλεί. Διαβάζω στα χείλη της φράση «Δεν αντέχω άλλο» και χωρίς να προλάβουν να πουν κάτι άλλο, το κλείνει βιαστικά γιατί τον βλέπει να πλησιάζει. Το πόδι της ανεβοκατεβαίνει νευρικά σε αντίθεση με τον περπάτημα του άντρα που είναι αργό και σταθερό, σαν να προσπαθεί να καθυστερήσει το να καθίσει πάλι μαζί της. Τον κοιτάει με ένα βλέμμα που υποδηλώνει αγανάκτηση και θυμό, βλέποντας ξεκάθαρα στα μάτια της πως το μυαλό της σκέφτεται χίλια πράγματα. Είναι σε διαδικασία επεξεργασίας και ενώ τον κοιτάζει… στην πραγματικότητα σκέφτεται την επόμενη αντίδραση της.

Η συζήτηση ξανά ξεκινά και σχεδόν οι πάντες που βρισκόμαστε στο χώρο, αναμένουμε τις εξελίξεις. Αυτή τη φορά ο άντρας έχει αλλάξει τρόπο αντίδρασης και αντί να την καλοπιάνει όπως πριν, αντεπιτίθεται. Ο διάλογος πια μεταξύ τους έχει πάρει φωτιά αφού είναι πασιφανές πως έχουν μπει σε πραγματική λεκτική διαμάχη και η επιχειρηματολογία του άντρα επηρεάζει κατά πολύ τις αντιδράσεις της κοπέλας. Σε κάθε του παρέμβαση, γίνεται πιο έκρυθμη, μη μπορώντας να βγάλει άκρη μαζί του ώσπου ξαφνικά τον χαστουκίζει! Τρία δευτερόλεπτα απόλυτου κενού… όπου για όλους μας, είμαι σίγουρος πως πέρασαν οι ίδιες σκέψεις… «τι θα κάνει τώρα? Θα την χαστουκίσει κι αυτός? Θα πετάξει το τραπέζι και θα φύγει? Θα φύγει χωρίς να κάνει απολύτως καμία φασαρία?», την κοιτάζει με γουρλωτά μάτια μη μπορώντας να πιστέψει τι έκανε και ενώ νομίζαμε πως θα ξεσπάσει, σηκώνεται η κοπέλα όρθια, μαζεύει τα πράγματα της και φεύγει.
Αμήχανος και ακίνητος, την παρακολουθεί να φεύγει χωρίς να κάνει την παραμικρή κίνηση να την πάρει από πίσω… Είχε τριάντα δευτερόλεπτα χαμένου βλέμματος και αφού «συνήλθε», μας κοίταξε όλους σαν τον ηττημένο που προσπαθεί να κρύψει την απογοήτευση του. Φώναξε το γκαρσόνι, πλήρωσε τα δύο ποτά τους, σηκώθηκε αργά και σκεφτικά και αποχώρησε.

Πόσες φορές δεν έτυχε να ζήσουμε μια παρόμοια κατάσταση? Πόσες φορές δεν ξεκινήσαμε με την πιο τέλεια διάθεση για μία έξοδο με τον/την σύντροφο μας και ένα αναπάντεχο γεγονός άλλαξε τα σχέδια μας, διαλύοντας έτσι την συγκεκριμένη έξοδο μας ή ακόμα και προκαλώντας το οριστικό τέλος?



Μην ξεχνάμε να βάζουμε όνομα στα σχόλια μας...
(Yποβολή σχολίου ως ---> Όνομα/διεύθυνση URL ---> Γράφουμε όνομα ---> Αφήνουμε την Διεύθυνση URL κενή ---> Συνέχεια)
________________________________________________